Οι αυτοκτονίες στρατιωτών!!!!

Τον τελευταίο καιρο έχει αναπτυχθεί σύμφωνα με έρευνα της εφημερίδας "ΤΟ ΒΗΜΑ" μια τάση των νεοσυλλέκτων στρατιωτών να εκδηλώνουν τάσεις αυτοκτονίας με το παραμικρό.Το περιστατικό που συγκλόνησε πέρυσι τη Μανίτσα με τους 5 νεκρούς στρατιώτες είναι απλά η αρχή του <<κουβαριού>> που αφορά το κομμάτι της ψυχολογίας μέσα στο στρατό.Η υπόθεση τότε διερευνήθηκε και τα πορίσματα ήταν από ανύκουστα εως γελοία.Δεν ευθύνονται και οι 2 αξιωματικοί υπηρεσίας της μονάδας αλλά ο ένας κι αυτός λίγο.Δεν ευθύνεται κανένας με λίγα λόγια.Δηλαδη συγκαλύπτουμε την υπόθεση με απώτερο σκοπό να αποφευχθούν τυχόν αποκαλύψεις του στύλ της υπόθεσης Ζαχόπουλου και να αρχίσουν νέοι κύκλοι αντιπαραθέσεων μεταξύ της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης.
Ολα αυτά την ώρα που σε πρόσφατη έρευνα αναφορικά με αυτοκτονίες στις τάξεις των νεοσύλλεκτων στον Στρατό Ξηράς, την οποία εκπόνησαν οι γιατροί της Ψυχιατρικής Κλινικής του 411 Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου Τριπόλεως παρουσιάζονται περίπου ένας στους δύο νέους στρατευμένους να εμφάνισε τάσεις αυτοκτονίας ή να παραδέχτηκε ότι έκανε χρήση ναρκωτικών ουσιών κατά τη διάρκεια της πρώτης περιόδου της θητείας του, ενώ ένας στους τέσσερις αισθανόταν πως η ζωή του στο στρατόπεδο δεν είχε κανένα νόημα.Αίσθηση προκαλεί το κεφάλαιο της έρευνας, στο οποίο αναφέρεται ότι για έναν στους δέκα από εκείνους που έθεσαν τέρμα στη ζωή τους είχε επισημανθεί ιστορικό ψυχικής νόσου, αλλά οι αρμόδιες υγειονομικές υπηρεσίες δεν είχαν διαπιστώσει το πρόβλημα παρά μόνο για τους μισούς εξ’ αυτών κατά τη διάρκεια της καθιερωμένης πρώτης συνέντευξης, αμέσως μετά την κατάταξη του εφέδρου.
Την ώρα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας χαρακτηρίζει τη στρατιωτική θητεία ως χαμένο χρόνο εγώ αναρωτιέμαι,είναι χαμένος χρόνος ή τελικά είναι επικίνδυνος χρόνος?Παρ΄ όλα αυτά η πατρίδα συνεχίζει να στέλνει προσκλήσεις κατάταξης...

Αναζητώντας το μίτο της Αριάδνης

Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος οι ηλικιωμένοι, κάποια στιγμή στο επόμενο -προβλεπτό- διάστημα, να μείνουν χωρίς συντάξεις; Ο Μπιλ Γκέιτς τι σύνταξη δικαιούται; Οι γονείς να παραμείνουν στις δουλειές ή να πάρουν τις θέσεις εργασίας τα παιδιά και να πληρώνουν αυτά τις συντάξεις; Γιατί όλοι(;) κόπτονται να λύσουν το Ασφαλιστικό και όχι το πρόβλημα της ανεργίας ή την αντιμετώπιση του χρέους;

Το Ασφαλιστικό έχει αναχθεί, τα τελευταία χρόνια, σε «εθνικό» ή, καλύτερα, ευρωπαϊκό θέμα. Με την ολοκλήρωση της σοσιαλδημοκρατικής 30ετίας (1946-1976) κατά την οποία επιτυχώς συνδυάστηκε η μεγέθυνση (ανάπτυξη) με την εμβάθυνση (επέκταση) του κοινωνικού κράτους, άρχισαν οι γκρίνιες. Ηδη το εκκρεμές άρχισε την αντίστροφη πορεία: από τις παροχές στις περικοπές, από τους ανταποδοτικούς φόρους ανάλογα με τα εισοδήματα στους έμμεσους (κεφαλικούς) φόρους. Και καθώς οι φοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων επεκτείνονταν, ενώ την ίδια στιγμή οι «μπεϊμπούμερ» (τα παιδιά της ελεύθερης Ευρώπης που γεννήθηκαν μετά τον πόλεμο, οι σημερινοί 60άρηδες) συνταξιοδοτούνται, κυριάρχησε η συζήτηση για το Ασφαλιστικό. Δηλαδή, για την παράταση του εργασιακού βίου και την περικοπή των συντάξεων. Εστω κι αν αυτό σημαίνει βίαιη ανατροπή του οικονομικού και κοινωνικού προγραμματισμού εκατομμυρίων πολιτών.

Την ίδια στιγμή η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν ενδιαφέρεται για το χρέος, και ότι έχει αρμοδιότητα από το «σύμφωνο σταθερότητας», αν και αυτό θα το πληρώσει η επόμενη γενιά. Ούτε φυσικά για την υψηλή ανεργία, κάτι που ανατροφοδοτεί το πρόβλημα του Ασφαλιστικού. Και όσο έχει «γιατρειά» η ανεργία τόσο μπορεί να αντιμετωπιστεί ριζικά και αποτελεσματικά και το Ασφαλιστικό. Είναι εξάλλου αλληλένδετα.

Νεοφιλελεύθερες πολιτικές

Οι ανατροπές στο Ασφαλιστικό προωθούνται τώρα (σημ.: ο χρόνος θεωρείται πεπερασμένος) για δύο, σαφώς πολιτικούς, λόγους: α) να μην αυξηθεί κι άλλο η εκλογική επιρροή των συνταξιούχων (παράταση του προσδόκιμου ζωής) και β) προκειμένου να ολοκληρωθεί η στροφή σε πιο νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές. Για παράδειγμα, να μειωθεί η επιβάρυνση των επιχειρήσεων, να περιοριστεί η φορολογία που μετατρέπεται σε κατανάλωση (επιδότηση από τον προϋπολογισμό των συνταξιούχων) κ.ά.

Γεγονός είναι ότι για τις συντάξεις, χρόνο με το χρόνο, απαιτούνται μεγαλύτερα ποσά. Κι αυτά για διαφόρους, και όχι πάντα καθαρούς, λόγους δεν προέρχονται από τις ασφαλιστικές εισφορές (επιχειρήσεων και εργαζομένων) αλλά από τους φορολογουμένους (προϋπολογισμός). Και γεννιούνται τα ερωτήματα: μέχρι ποιου ποσοστού αντέχουν οι φορολογούμενοι να πληρώνουν για την προηγούμενη γενιά εργαζομένων; Πώς επηρεάζει αυτό την ανταγωνιστικότητα και την αναπτυξιακή διαδικασία;

Προφανέστατα, η φοροδοτική ικανότητα είναι πεπερασμένη. Από το 4,5% του ΑΕΠ που σήμερα πληρώνουν, μέσω προϋπολογισμού, οι φορολογούμενοι για τις συντάξεις (12% μαζί με τις ασφαλιστικές εισφορές), υπολογίζεται ότι αυτό το ποσοστό μπορεί να φτάσει στο 12% (24% συνολικά) σε 50 χρόνια από σήμερα. Και σε κάθε περίπτωση, σε μια 15ετία θα απαιτηθούν διπλάσιοι πόροι από τον προϋπολογισμό για τις συντάξεις.

Ποιος θα πληρώσει αυτά τα ποσά; Οι αυριανοί συνταξιούχοι ή οι μελλοντικοί εργαζόμενοι μέσω των φόρων; Αν ισχύσει το πρώτο, αντέχουν οι συνταξιούχοι -οι αποδοχές των οποίων κυμαίνονται κάτω από 1.000 ευρώ σε ποσοστό 85%- μείωση αποδοχών; Αν η μείωση προέλθει από την αύξηση των ορίων ηλικίας, θα βρουν δουλειά οι νέοι άνεργοι; Πόσοι πόροι θα μείνουν για τη χρηματοδότηση, μελλοντικά, της ανάπτυξης;

Στις ΗΠΑ, ο πρόεδρος της Microsoft Μπιλ Γκέιτς πληρώνει εισροές επί εισοδήματος μόλις 90.000 δολαρίων (κάπου 65.000 ευρώ) το χρόνο και θα απολαύσει σύνταξη στο 85% αυτού (σημ. το ποσοστό αυτό υπολογίζεται επί του συνόλου του εργασιακού βίου). Αποδοχές υψηλότερες από άλλους που τα τελευταία χρόνια πληρώνουν εισφορές επί 90.000 δολαρίων αλλά είχαν μικρότερο εισόδημα στο ξεκίνημά τους.

Τα ανωτέρω ζητήματα απασχολούν τόσο τα συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα όσο και τους εργοδοτικούς φορείς. Με διαφορετική ένταση, με συγκρουόμενες, πολλές φορές, προτεραιότητες.

Για παράδειγμα, το Ασφαλιστικό αντιμετωπίζει έντονο πρόβλημα κρυφών (αναλογιστικών) ελλειμμάτων χωρίς να έχει επέλθει ο ασφαλιστικός κίνδυνος της μεταπολεμικής γενιάς. (Αργεί η συνταξιοδότησής της). Η Ελλάδα έδιωξε, μέσω της μετανάστευσης, τα παιδιά της μεταπολεμικής γενιάς. Αντιθέτως, η δική μας έκρηξη γεννήσεων σημειώθηκε 15-20 χρόνια αργότερα, τη δεκαετία του 1960. Αρα πρέπει να αναμένουμε και επιδείνωση των μεγεθών σε 15-20 χρόνια.

Αντίθετα, τα τελευταία χρόνια η χώρα «ευνοήθηκε» με 1 εκατ. νέους εργάτες (μετανάστες) για τους οποίους δεν δαπανήθηκαν «κονδύλια αναπαραγωγής της εργατικής τάξης» (εκπαίδευσης). Και αυτοί οι εργαζόμενοι, μεταξύ των οποίων η ανεργία είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα, θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τις συντάξεις της προηγούμενης γενιάς. Και δεν αντέχει σε κριτική η άποψη ότι και αυτοί οι εργαζόμενοι κατοχυρώνουν συνταξιοδοτικά δικαιώματα τα οποία θα ασκήσουν στο μέλλον. Είναι προφανή και καλοδεχούμενα αυτά τα δικαιώματα και η πολιτεία θα πρέπει, μελλοντικά, μέσω της αντιμετώπισης του δημογραφικού, να βρει τρόπους υγιούς αντιμετώπισης των χρηματοοικονομικών ανισορροπιών του Ασφαλιστικού.

Για παράδειγμα, η εισφοροδιαφυγή θα μπορούσε να δώσει λύση στη χρηματοδότηση του Ασφαλιστικού. Βεβαίως δεν αφορά μόνο τους αλλοδαπούς η εισφοδιαφυγή, αλλά στο ΙΚΑ οι μετανάστες κολλούν κατά μέσο όρο 13 ένσημα το μήνα, όταν ο μέσος όρος του συνόλου των μισθωτών ανέρχεται στα 18 ημερομίσθια (έναντι των 25 της πλήρους απασχόλησης). Ομως η ένταξη του συνόλου των εργαζομένων στο σύστημα, όπως και η πληρωμή των βεβαιωθεισών εισφορών των επιχειρήσεων προς το ΙΚΑ (σημ.: κάθε χρόνο ευνοϊκή ρύθμιση χρεών των επιχειρήσεων προς το ΙΚΑ), θα σήμαινε αύξηση της ανεργίας για τη βαλκάνια εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού, η οποία βασίζεται στο χαμηλό εργατικό κόστος και όχι στην επένδυση στην παιδεία και την κατάρτιση. Ετσι η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών στηρίζεται στη «μαύρη»-ανασφάλιστη εργασία και την παραοικονομία. Κατά συνέπεια: α) δεν υπάρχουν πόροι για τις συντάξεις, β) οι ασφαλισμένοι δεν έχουν ένσημα για αξιοπρεπείς συντάξεις και γ) το Δημόσιο υποχρεούται σε μη ανταποδοτικές συντάξεις τύπου ΕΚΑΣ, επιδομάτων κ.λπ. προκειμένου να στηρίξει ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης. Ο φαύλος κύκλος, δηλαδή, της ανασφάλιστης εργασίας.

Ομως το έμμεσο μισθολογικό κόστος των επιχειρήσεων τίθεται στο στόχαστρο (ως αρνητικό μέγεθος για την ανταγωνιστικότητα) και σε ένα δεύτερο επίπεδο. Τα ταμεία αναλαμβάνουν, από τις επιχειρήσεις, τους «ακριβούς»-ηλικιωμένους υπαλλήλους μέσω των προγραμμάτων πρόωρης-εθελούσιας εξόδου. Οι επιχειρήσεις απαλλάσσονται από τις κοινωνικές ευθύνες τους και το κοινωνικό σύνολο αναλαμβάνει αυτό το βάρος.

Πώς επηρεάζει η εργασιακή ανασφάλεια

Αξιομνημόνευτη, πάντως, είναι η υπερταξική «συνωμοσία» ασφαλισμένων και εργοδοτών για την πρόωρη έξοδο από την εργασία. Η εργασιακή ανασφάλεια στην Ελλάδα, οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες, οι αναιτιολόγητες απολύσεις οδηγούν τους ασφαλισμένους σε πρόωρη συνταξιοδότηση. «Καλύτερα λίγα και σίγουρα, παρά το καθημερινό άγχος για το μεροκάματο». Σε αυτό συμβάλλει και η συνταγματική πρόβλεψη για την εγγύηση καταβολής των συντάξεων από το κράτος. Το Σύνταγμα δεν προβλέπει και το ύψος των συντάξεων, αλλά σε κάθε περίπτωση προσφέρει μια κάποια ασφάλεια.

Αυτή η μαζική «παράκρουση» για τη σύνταξη όχι μόνο δικαιολογείται, καθώς πρόκειται για ανταπόδοση εισφορών από την εργασία, για αποταμιεύσεις του ενεργού βίου, για διασφάλιση της περιόδου που οι ασφαλισμένοι δεν θα μπορούν να μπλοκάρουν την παραγωγική διαδικασία. Αλλά και από την αλλαγή του οικογενειακού μοντέλου. Οι αυριανοί (Ελληνες) συνταξιούχοι είναι η (σημερινή) «γενιά σάντουιτς». Πληρώνουν, συνήθως, εισφορές για τη σύνταξη της προηγούμενης γενιάς, ενώ μέσα στο σπίτι ζουν 1 ή 2 ηλικιωμένοι γονείς που έχουν ανάγκη οικονομικής βοήθειας, συν 1-2 άνεργα τέκνα. Δεν θέλει ο σημερινός μεσήλικας να έχει την τύχη των γονιών του και από την άλλη δεν μπορεί να βλέπει άνεργα τα παιδιά του.

Υπό αυτά τα δεδομένα, με αυτό το άχθος και αυτό το άγχος, οι ασφαλισμένοι εμφανίζονται έτοιμοι να δεχτούν ακόμη και την πρόβλεψη για τη λεγόμενη εθνική σύνταξη, που προβάλλει σαν λύση η κυβέρνηση. Αυτό, για να διασφαλιστεί μια παροχή στο ύψος του επιπέδου φτώχειας, γύρω στα 500 ευρώ το μήνα. Συμπιέζοντας το σύνολο των μεσαίων και υψηλών συντάξεων και διαμορφώνοντας ένα ομοιόμορφο καθεστώς ανέχειας, αν όχι φτώχειας.

Πηγή:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"

Στο παραπάνω παράθεσα ένα άρθρο από την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" που γράφτηκε πέρσι και αφορά το μείζων θέμα πλέον στη χώρα μας,το θέμα του ασφαλιστικού.Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας λόγω πιέσεων αλλά και προσπάθειας εναρμόνησης της Ελλάδας με το τι <<επιτάσσουν>> οι καιροί προχωρά σε αναθεώρηση της νομοθεσίας που αφορα το ασφαλιστικό σκορπώντας πανικό και αναταραχή σε ολόκληρο τον εργασιακό πληθυσμό της χώρας.Οι απεργείες είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο είτε κάποιος είναι σκουπιδιάρης είτε ειναι γιατρός.Γενική αναταραχή με απρόβλεπτες συνέπειες που μάλλον θα έχει τη φυσική τελικά συνέπεια του να περάσουν αυτά που προκρίνει η κυβέρνηση της Ν.Δ.Το ερώτημα είναι όπως και σε όλες της σημαντικές αποφάσεις σε μια κονωνία σε τι αποσκοπεί πραγματικά η κίνηση αυτή?Είναι τρελλοί όλοι αυτοι που απεργούν σχεδόν εβδομαδιαία?Αυτό σας αφήνω να το κρίνετε εσείς,εγώ θεωρώ πως ο κόσμος δεν είναι χαζός,μερικές φορές υπνωτισμένος ναι,αλλά όχι χαζός.

Πατρινό Καρναβάλι

Συνήθως όταν φτάνει η περίοδος των καρναβαλιών στη χώαρ μας το 1ο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι το Πατρινό καρναβάλι.Το καρναβάλι το οποίο δικαίως απόκτησε την φήμη του πιο διασκεδαστικού καρναβαλιού της χώρας.Εγώ μέχρι τώρα δεν είχα την τύχη να παρεβρεθώ στο συγκεκριμένο καρναβάλι και έτσι φέτος αποφάσισα να πάρω μια γεύση από το τί εστι πατρινό καρναβάλι.
Βασικά οι όλες εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα το τριήμερο πριν τη μεγάλη Κυριακάτικη παρέλαση οπόταν από Πέμπτη αρχίζουν οι εκδηλώσεις.Η αλήθεια είναι ότι πήγα στην Πάτρα προετοιμασμένος για κάτι το εξωπραγματικό,το απιστευτο,ένα ατελείωτο πανηγύρι ανθρώπων.Σε πολλά σημεία έπεσα μέσα αν λάβει κανείς υπόψη τον όγκο των ανθρώπων αλλά και τις ώρες που κυκλοφορούσε ο κόσμος στους δρόμους και στα κλάμπ,η αλήθεια όμως είναι πως περίμενα το κάτι παραπάνω.ίσως να περίμενα πράγματα που γίνονται στη Βραζιλία και μόνο!Στην τελική- αν και πέρασα πολύ ωραία-θα έλεγα πως ο τίτλος του καλύτερου καρναβαλιού της χώρας δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα από πλευράς ξεφαντώματος γιατί εφάμιλλη,ίσως και καλύτερη ατμόσφαιρα συνάντησα στο ξανθιώτικο καρναβάλι.Αυτό όμως δεν ανερεί το γεγονός ότι πραγματικά το πατρινό καρναβάλι είναι μοναδικό σε όγκο και σε εφευρετικότητα.Είναι καταπληκτικό το γεγονός πως μια σχετικά μικρή πόλη κατακλύζεται από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους νέους και γέρους που απαλλαγμένοι απ'το άγχος προσπαθούν να περάσουν όσο πιο καλά μπορουν.Το πίο μεγευτικό της όλης φάσης αν θεωρήσουμε πως η μεγαλειώδης παρέλαση της κυριακής είναι απλά η επιβεβαίωση της ατμόσφαιρας που επικρατεί στην πόλη, είναι το κάψιμο του βασιλιά καρνάβαλου το βράδυ της Kυριακής εν μέσω ξέφρενων ρυθμών και πυροτεχνημάτων με χιλιάδες κόσμου να ζητοκραυγάζει και να χορεύει.Ο προπομπός του νέου βασιλιά καρνάβαλου είναι ποια γεγονός...

Κυπριακές Προεδρικές Εκλογές 2008

Πώς σχολιάζετε τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο;Οι 3 κύριοι ανθυποψήφιοι Τάσσος Παπαδόπουλος(τέως πρόεδρος),Δημήτρης Χριστόφιας και Ιωάννης Κασουλίδης έδωσαν τον υπερπάντων αγώνα ώστε να πειστεί ο κόσμος για να τους εκλέξει προέδρους.Ο κ.Παπαδόπουλος αν και φαβορί για να περάσει στο 2ο γύρο των προεδρικών εκλογών αποκλείστηκε με αποτέλεσμα το χρίσμα της προεδρίας να διεκδικούν οι κ.Χριστόφιας υποψήφιος του ΑΚΕΛ και Κασουλίδης υποψήφιος της έτερης μεγάλης παράταξης στην Κύπρο,του ΔΗΣΥ.Στο 2ο γύρο μετά από ''αθέατες ζυμώσεις" μεταξύ των δύο αντιπάλων και των αποκλεισμένων από τη συνέχεια παρατάξεων(ΔΗΚΟ,ΕΔΕΚ,ΕΥΡΩΚΟ,ΑΔΗΚ,Οικολόγοι Περιβαλλοντιστές κλπ.) η πλάστιγγα έγυρε σαφώς υπέρ του κ. Χριστόφια ο οποίος επιβεβαιώνοντας τα προγνωστικά εκλέχθηκε την Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008 νέος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και 6ος αν δεν κάνω λάθος μετά την Ίδρυσή της.
Η εκλογή του για μένα δεν αποτελεί καμία έκπληξη αλλά μια λογική συνέχεια των όσων διαδραματίζονται εδώ και τόσα χρόνια στην σύγχρονη ιστορία της Κύπρου.Οι εξελίξεις δεν καθορίζονται από τους εκάστοτε προέδρους όσον αφορά το Κυπριακό που είναι ένα μείζωνος σημασίας πρόβλημα για τους Ελληνοκυπρίους αλλά από τους εξουσιαστές ολόκληρης της γης και σύγχρονους δυνάστες τις Η.Π.Α.Η προσδοκία όλων περιορίζεται στην εσωτερική πολιτική που θα ακολουθήσει ο κ.Χριστόφιας σε σχέση με τους προκατόχους του.

Χαιρετισμός

Γεία σε όλους τους χρήστες του διαδικτύου.
Αύτο είναι το προσωπικό μου blog.Σ'αυτό το blog σκοπεύω να γράφω όποτε μπορώ για ότι νιώθω ότι μπορεί να με απασχολεί,επίκαιρο ή όχι.Παρακαλώ όλους σας μέσω σχολίων να συμμετέχετε για να με βοηθάτε και εμένα με τις απόψεις σας.